Atatürkün Hayatı Anıları Atatürk resimleri yazıları

ÇANAKKALE NEYİN SAVAŞIYDI?

Süleyman
Çelebi bugün ülkemizin her köşesinde okunan mevlidin yazarı.Yıllar önce
bir mevlit kandili öncesiydi. Gazetemizin Bursa bölgesi için çıkaracağı
mevlit ekine haber çalışması yapıyorduk. Çekirge’nin ana caddesi
üzerinde bulunan Süleyman Çelebi’nin mezarına gittik. Mezar yolun bir
iki metre üstünde kalıyordu. Yola bakan duvarda bir tabela vardı. Bu
tabelanın yakınında arkadaşlarımız yoldan geçenlerle Süleyman Çelebi
üzerine röportaj yaptı ve mezarının nerede olduğunu sordu. Gençlerin
çoğu bilmiyordu ve genelde de Bursa dışındaki yerleri söylüyorlardı.
Her gün önünden geçtikleri yeri fark edememişlerdi.Farkına
varamadığımız değerlerden biri de Çanakkale gerçeğidir. Çanakkale’yle
ilgili bilgiler savaşın şiddeti, ölenlerin çokluğu ve Çanakkale’nin
geçilmez olduğuyla sınırlı. Çanakkale’de şehit olan 250 bin insan ve
belki de bir o kadar gaziden geriye ne kaldı dersiniz? Çanakkale
şehitlerinin geldikleri şehirlere baktığınızda bir Anadolu mozaiğiyle
karşılaşıyorsunuz. Yani her vilayetin, her mahallenin neredeyse bir
Çanakkale şehidi var. Çanakkale bizim yüreğimize düşen bir ateş.
Gidenlerin dönmeyeceklerini bildikleri bir menzil. Gazilerimizin
anlattıklarını bir masal gibi dinleyen torunlarız bizler. Aylarca top
ve tüfek mermisi altında hayatta kalmanın, yürekle aklın direncinin
nasıl bir sinerjiye dönüştüğünü araştırmayan bizler; çocuklarımıza da
Çanakkale’yi anlatamıyoruz. Çanakkale’ye yeni evlendiği kocasını
gönderen gelini; tek oğlunun sırtını sıvazlayıp gözyaşlarını içine
akıtan anayı, bir daha geri gelemeyeceğini bildiği evladının gözünün
içine bakarak ‘’Allah’a emanet ol!’’ diyen babayı anlamadık, anlamaya
çalışmadık. Çanakkale, yeni gelinin,ananın,babanın kalbindeki ateşte
saklı… Çanakkale, siperlerde nöbet bekleyen Mehmetçiğin gönlünde gizli…
Çocuklarımız Çanakkale’yi sadece bir savaş olarak görmemeli. Çanakkale,
bir var oluş mücadelesinin yansıması olarak bilinmeli. Ve Anadolu’nun
her vilayetinde saklı Çanakkale hikayeleri unutulmaya yüz tutmadan su
yüzüne çıkarılmalı. Çanakkale unutulmamalı.Çanakkale ruhumuzun yeniden
ihyası adına önemli bir adım olmalı. Serhat ŞEFTALİ



Albay
Mustafa Kemal Çanakkale’yi anlatıyor:‘ Karşılıklı siperler arasındaki
mesafe 8 metre. Yani ölüm muhakkak. Birinci siperlerin hiç biri
kurtulmamacasına kâmilen düşüyor. İkincidekiler onların üzerine
gidiyor. Fakat ne kadar şayan-ı gıpta bir itidal ve tevekkülle biliyor
musunuz? Öleni görüyor, en ufak bir fütur göstermiyor. Sarsılmak yok.
Okumak bilenler ellerinde Kur’an-ı Kerim cennet’e girmeye
hazırlanıyorlar. Bilmeyenler kelime-i şahadet getirerek yürüyorlar. Bu,
Türk askerindeki ruh kuvvetini gösteren şayan-ı hayret ve tebrik
edilecek bir misaldir. Emin olmalısınız ki, işte bize Çanakkale
muharebelerini kazandıran bu yüksek ruhtur.’’ (Prof. Azmi Süslü,
Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, c.7, s 306 )

‘’ Oyuncak
sanmayın! Milli ahlak, milli ruhtur; Onun iflası en korkunç ölümdür:
Tümüyle ölmektir.’’ M. Akif ERSOY (Safahat-Hatıralar )
ALINTIDIR

Yer: İzmir de bir özel eğitim kurumunun
anaokulu. Ana girişteki, bekleme holünde bulunan duvar panosunda, beş
yaş grubu öğrencilerinin, öğretmenlerinin kendilerine sorduğu bir
soruya verdikleri cevaplar sergileniyormuş.

Soru: "Sen Atatürk ile konuşabilseydin O na ne söylerdin?"
Cevaplar:
"Zerrin: Gezmeye çıkıp gezelim, sonra tekrar evine gidersin.
Sema: Birlikte mısır yiyebilir miyiz?
Yavuz: Çikolata, şeker yiyelim mi?
Mahmut: Hadi biraz sinemaya gidelim.
Pırıl: Gel seninle gezmeye çıkıp dondurma yiyelim.
Cem: Seni arabayla dolaştırırım.
Yiğit: Atatürk, seninle tahta blok oynayalım, müzik çalınca dans edelim.
Gurbet: Atatürk, hadi gel pazara gidelim, yemeğimizi alalım, yemekten sonra da gezmeye gidelim.
Güven: Hadi gel yemek yiyelim.
Yunus: Gezmeye gidelim, bakkaldan sakız ve çikolata alalım.
Hakan: Hadi gel artık Atatürk, seni yormayayım; düşmanları beraber
öldürelim.
Atacan: Atatürk ü arabayla gezdirirdim; vahşi hayvanlara bakardık.
Cennet: Hayvanat bahçesine gidelim, hayvanları izleyelim.
Selin: O nunla doğumgünü partisi yaparım, doğumgününü kutlarım."

Bunları
okuyunca, öylesine karmaşık, tarifi imkansız duygu ve düşüncelere
daldımki ki bilemezsiniz. Keşke onlar gibi, o saf, temiz, melek
çocuklar gibi sevebilseydik Mustafa Kemal i.
Önyargısız, koruyucu
ve kıvam arttırıcı, renklendirici katkı maddelerinden arınmış,
kalıpsız, cakasız ve fiyakasız. Alet etmeden, zemin yapmadan, çıkar
gözetmeden, karşılıksız sevebilseydik keşke bizler de.
Çocuk gibi sevip büyük gibi anlamayı keşke başarabilseydik.
Neler mi değişirdi dersiniz? Çok çalışmamız ve çok sevmemiz lazım, çok.